Poniżej wymieniono sytuacje, w których deduplikacja przynosi najlepszy efekt:
Tworzenie kopii zapasowej podobnych danych z różnych źródeł w trybie pełnej kopii zapasowej. Sytuacja taka ma miejsce, gdy tworzona jest kopia zapasowa systemów operacyjnych i aplikacji wdrożonych w sieci z jednego źródła.
Tworzenie przyrostowych kopii zapasowych podobnych danych z różnych źródeł, pod warunkiem, że zmiany danych są również podobne. Sytuacja taka ma miejsce, gdy wdrażane są aktualizacje systemów, a następnie tworzona jest przyrostowa kopia zapasowa.
Tworzenie przyrostowych kopii zapasowych danych, które same się nie zmieniają, ale zmienia się ich lokalizacja. Sytuacja taka ma miejsce, gdy wiele fragmentów danych krąży w sieci lub w jednym systemie. Każdy ruch fragmentu danych jest uwzględniany w przyrostowej kopii zapasowej, co powoduje, że kopia się rozrasta, a nie zawiera żadnych nowych danych. Deduplikacja ułatwia rozwiązanie tego problemu: za każdym razem, gdy określony element pojawi się w nowym miejscu, zapisywane jest odwołanie do tego elementu, a nie on sam.
Deduplikacja i przyrostowe kopie zapasowe
W przypadku losowych zmian danych deduplikacja przyrostowej kopii zapasowej nie przyniesie większych efektów, ponieważ:
elementy zdeduplikowane, które nie uległy zmianie, nie są uwzględniane w przyrostowej kopii zapasowej;
elementy zdeduplikowane, które uległy zmianie, nie są już identyczne i dlatego nie będą dłużej deduplikowane.
Deduplikacja i kopie zapasowe bazy danych
Deduplikacja nie jest zbyt wydajnym rozwiązaniem przy regularnym tworzeniu kopii zapasowych bazy danych. Jest to związane z faktem, że zmiany w bazie danych są zazwyczaj unikatowe i dlatego nie można ich deduplikować. Zalecamy tworzenie kopii zapasowych baz danych w skarbcu bez aktywnej funkcji deduplikacji.